Yavuzun ölümü

* Bir gün Yavuz çok sevdiği Hasan Can’ a :

“Bre Hasan dedi arkamda bir diken var batar canımı acıtır.”

Hasan Can padişahın sırtını açtığında henüz kızarmamış sert bir çıban gördü. Durumu padişaha anlattığında padişah sıkmasını istedi. Sıkıla sıkıla çıban kısa bir süre sonra büyüdü ve padişaha sızı vermeye başladı. Doktorlar bir türlü çare bulamı-yorlardı. Öleceği gün idi. Vücudu ateşler için de yanıyordu. Baş ucunda Kur’an okuyan Hasan Can’a: :

-“Hasan Can Ne haldeyim nasılım? ”

Hasan Can yaşlı gözlerle :

- Devletlim dedi. ALLAH’a kavuşmak zamanıdır. Ona teveccüh ediniz.

Padişah gülümsedi.

-“Ya bunca zamandır sen bizi kiminle sanıyordun? ALLAH’a teveccühümüzde bir kusur mu gördün?” dedi.

(Tarih fıkraları syf.116)

**Onlar veli insanlardı yaptıkları işi ALLAH için yaparlar bir an bile olsun onu unutmazlar ve ona devamlı tesbih ederlerdi. Sefere giderlerken bile dillerinden zikir eksik olmazdı. Hatırlayan hatırlanır. Eğer insan her gün ALLAH’ı hatırlıyor ve emirlerini yerine getirmeye çalışıyorsa o en zor günde (kıyamet) ALLAH tarafından mutlaka cen-netle mükafatlandırılır.